“Έχω χρέη. Έχω έναν αδελφό με νοητική στέρηση και μία αδελφή με επιληψία. Εγώ τους προστατεύω. Όταν πέθανε ο πατέρας μου το 2004, μου άφησε δύο παιδιά να τα προστατεύω εγώ. Είναι δύσκολο. Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμα ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου. Κανονικά θα έπρεπε να έχω τρελαθεί. Όποτε δούλευα περιοδεία στο θέατρο, ο αδελφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου. Μου έλεγε: «γιατί θα φύγεις»; Τι να του έλεγα… πάω να δουλέψω να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω; Αυτή είναι η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα. Δίνω τα πάντα για να μπορούν τα αδέλφια μου να ζουν άνετα, να μην τους λείπει τίποτα. Είναι η ψυχή μου, το αίμα μου. Όσο ζω και υπάρχω θα φροντίζω για τα αδέλφια μου. Παρ’ όλη τη ζημιά που έπαθα το 2004, προσπαθούσα να κάνω τα πάντα, οποιαδήποτε δουλειά για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα προβλήματα”.
Δεῖτε τὸ πρωτότυπο 514 ἀκόμα λέξεις
